Whisper

Viva legde Whisper neer in een kalm stukje water. Ze zag hoe het zang losliet en langzaam naar de bodem zakte. "Weet je waarom ik jou heb gekozen?"vroeg ze met een lichte ondertoon in haar stem.

Whisper liet zijn oren hangen en zuchtte opgelucht toen het zand zijn wond uit ging. Toen keek hij naar Viva toen ze sprak. ''nou?'' vroeg hij kalm maar toch ook een beetje zacht.

"Nigra is mentaal zwak, ze heeft medelij met jouw omdat je kleiner bent, maar ik weet dat als ik je train, dat je heel sterk word" zei Viva en liet een poot in het water vallen. Ze spoelde het bloed van haar voorhoofd van het vorige gevecht van haar en keek toen naar de zon die hoog aan de ijsblauwe hemel stond.

Whisper zuchtte even. ''ookal ben ik klein ik wil toch laten zien dat ik niet zwak ben..'' zei hij en snoof even. Hij ging kort met zijn kop onder water om het bloed van de wond in zijn nek weg te spoelen. Toen hij weer boven kwam keek hij weer naar Viva. ''ik hoop echt dat ik heel sterk wordt'' zei hij en grijnsde lichtjes. Zijn oren gingen weer langzaam omhoog wat een teken was dat hij zich weer wat fijner voelde en hij niet zoveel pijn meer had als eerst.

"Dat wordt je ook, Cry houd zich meer bezig met het uithalen van domme dingen, ik daarintegen zorg ervoor dat iedereen sterk en verstandig word, ik hou jullie niet tegen om dieren te vermoorden, want dat doe ik zelf ook" zei Viva en vervolgde "je kan twee dingen doen; je wordt zoals Cry en vermoord iedereen die je tegenkomt, of je wordt zoals mij en gebruikt je verstand en alles wat je hebt geleerd".

(ik moet eten!)

''maar is Cry eigenlijk niet ook een soort leider van jou? want jij bent toch de ondertroep van haar troep?'' vroeg hij een beetje verward. Hij keek even naar het water waar zijn bloed werdt weggespoeld en langzaam verdween. Daarna keek hij weer naar Viva en wachtte op antwoord.

"We zijn even belangrijk, zonder mij bestond haar troep niet, en zonder haar bestond de mijne niet, we zijn zoogzusters, toen zij geboren werd werd ik door haar vader gevonden en naar het nest gebracht, ik werd door hun opgevoed, en dar ben ik voor eeuwig dankbaar voor"vertelde Viva en zuchtte even kort, ze sloot haar ogen en zei "je volgende opdracht is je uithoudingsvermogen en je overlevingstechnieken, waar we naartoe gaan, dat blijft geheim zodat je je niet kan voorbereiden".

Whisper luisterde rustig naar het verhaal en knikte daarna kort. Hij nam een slokje water. En luisterde daarna wat de volgende opdracht werdt. ''oke ik verheug me er bestwel op en ik zal me best doen'' zei Whisper en knikte.

Viva kuchtte even en een brommerige ondertoon was weer te horen "denk je dat je het nu al aankan?" vroeg Viva toen en knikte instemmend op het antwoord wat hij had gegeven.

Whisper dacht even na. Zijn wonden waren natuurlijk nog niet helemaal geheeld, en hij wist wel zeker dat de volgende opdracht nog zwaarder zou zijn. ''misschien moet ik eerst nog even wat opknappen maar daarna lukt het vast wel'' zei Whisper kalm.

Viva glimlachte en zei "slimme jongen". Ze zuchtte en keek weer naar Whisper.
Ze was blij dat ze Whisper had gekozen, hij was verstandig en kon sterk worden.
Misschien...was Nigra toch niet zo goed als ze dacht.

Cry zat in de een boom en zag de twee. haar glanzende staart liet ze sierlijk hangen. "en hoe was het gevecht?" vroeg ze grijnzend. haar ogen waren strak op Whisper gericht. "is hij gewonnen? " vroeg ze daarna droogjes. ze sprong lenig uit de dikke boom en liep op hen af. " is die andere dood" vroeg ze aan Viva. ze keek naar de wonden van de twee. in haar kille ogen zag je een beetje woede. "ik hoop dat ze dood is, of dat ik ze nooit meer zie" zei ze daarna stiller maar toch nog goed hoorbaar

Whisper keek even naar Viva en zag toen Cry. ''ow nee..'' zei hij onhoorbaar. Nigra was niet dood, dus wat ging Cry doen als ze daar achter kwam? Whisper legde zijn oren in zijn nek en keek daarna naar Viva. Misschien kon zij het beter zeggen.

"Nigra..."zei Viva vol woede gericht op Cry en zei toen "ze was...overmoedigd en gebruikte haar verstand niet goed, Whisper daarintegen wel". Ze stond op en zei "hij is ernstig gewond, ik wil hem langer zien lijden en dan vermoorden".

Cry bleef nog steeds kil kijken. ze ging zitten en keek naar Viva. "dus jij zegt dat hij goed genoeg is" zei ze zonder gevoel in haar ogen. ze liep naar Whisper en keek naar de wonden. "was het zo hevig?" vroeg ze geïnterreseerd.

"Ja, Whisper is goed genoeg, maar ik ga hem eerst nog trainen voordat hij in jouw troep mag, want alleen de beste mogen dat" zei Viva gefocust en vervolgde "Nigra was laf, ze vluchtte steeds als Whisper wat wilde doen, maar Whisper heeft goed gevochten".

Een klein welpje zat in de bosjes en keek naar de drie. Er was een zwarte panter, een tijger en een raar klein vos beestje. Black kende het niet dus hij wist niet wat het was. Hij bleef in de bosjes zitten want hij wist niet wat de drie zouden doen als hij tevoorschijn zou komen.

Zodra de geur van leven haar neusgaten vulde deed ze hetzelfde als bij haar ontmoeting met Whisper;
ze sprong in de struiken met haar voorpoten op zijn rug en nek.
Toen zag ze dat het een welp was, perfect om tot een slechte en gevoelloze panter op te leiden. "Wat doe je hier?"gromde ze kwaad om te kijken hoe de welp reageerde.

Black draaide zich om en hij begon de blazen zover hij dat kon. ''blijf van me af jij!'' riep hij grommend. Hij hield er totaal niet van als andere onbekende aan hem zaten, en bovendien was hij nog steeds opzoek naar zijn moeder.

Viva liet hem los, niet omdat hij dat vroeg of meer commandeerde, maar omdat ze de reactie van hem goed genoeg vond. "Hoe heet je?"vroeg ze toen met een lichte grom in haar stem en vervolgde "ik ben Viva".

Cry stak haar neus omhoog. ze snoof eens en keek naar de pup. "vanwaar ben je?" vroeg ze droogjes " en wat doe je hier zo alleen". ze keek naar haar scherpe nagels. "hoe durf je hier zomaar binnen te komen" voegde ze er kil aan toe. "weet je wel wie wij zijn?"

''nee maar kan mij het schelen wie jullie zijn, blijf gewoon van me af en laat me met rust'!'' riep hij brutaal naar de twee. HIj snoof en liep met zijn borst vooruit de bosjes uit. Hij sprong op een rots en keek naar Viva en Cry alsof hun zijn onderdanen waren. ''ik ben Black'' zei hij kort.

"ooh" zei Cry. "en wat doet zo'n weerloos welpje hier zo alleen" vroeg ze spottend. ze mocht die kleine wel. ze sprong ook op de steen en liep naar de welp. "ik ben Cry" zei ze daarna "en niemand doet zo tegen mij".

''komt omdat ik voor helemaal niemand bang ben, dat heb ik van mijn mama geleerd, zij is ook heel slecht, heel vals'' zei hij grijnsend en trots. Hij ging zitten en keek Cry gewoon normaal aan. Hij was niet eens onderdanig ofzo.

Cry grijnsde. "wie was je moeder dan" vroeg ze kil " ik zou haar wel willen ontmoeten. ze keek de welp droogjes aan. "ik mag je wel" zei ze toen snel. nooit had ze dat ooit gezegd. "een beetje" voegde ze er daarna maar aan toe